Daar is ie dan: het eerste Nederlandstalige boek over Klimaatpsychologie. In opdracht van Stichting Klimaatpsychologie heb ik samen met 28 andere auteurs de expertise die ik de afgelopen 7 jaar heb ontwikkeld, vastgelegd in het boek Klimaatpsychologie.

Sinds twee maanden hebben Richard en ik weer een nieuwe huisgenoot. Haron is 22, komt uit Jemen en is statushouder. En hij is supernieuwsgierig. Elke dag komt hij wel een keer naar ons toe en zegt in zijn meest correcte en beleefde Nederlands: “Ik heb een vraag.” Van zijn vragen leer ik ontzettend veel.

In de training van de klimaatcoaches voor KlimaatGesprekken vragen we vaak naar elkaars guilty pleasures. Daar hebben we allemaal een ander idee bij, maar bij iedereen komt er wel wat boven borrelen. Vaak is het een leuke ijsbreker: kijk, we zijn allemaal gewoon mensen. Kort geleden vroeg iemand voor het eerst: wat bedoel je daar precies mee, met een guilty pleasure? Het antwoord dat me op dat moment inviel was: dat wat anderen hypocriet van je vinden. Oei. Au.

Hoe zou jij jezelf omschrijven: als burger, of als consument? Als geen van beide, waarschijnlijk. Eerder nog als mens. Of als professional. Toch worden we, waar het gaat om duurzaamheid en klimaat, steeds weer aangesproken op onze verantwoordelijkheid als burger of consument. Je zou haast vergeten dat je als professional, in je werk, veel meer impact kunt maken.

Zeventig procent van de mensen in ons land maakt zich zorgen om de opwarming van de aarde. Dat geldt dus ook voor jouw collega’s. ‘Waarom zie ik dat dan niet?’, vragen mensen mij vaak.

Misschien ben je je er niet van bewust, maar velen van ons worstelen met enige regelmaat met een klimaatspagaat. Wanneer we keuzes moeten maken rondom duurzaamheid…

We zijn er aan gewend geraakt: wanneer het om duurzaamheid gaat, worden we aangesproken in onze rol als consument, als burger, als stemmer. Op zich terecht, maar we kunnen ons amper nog een ander handelingsperspectief voorstellen. Terwijl: je bent ook een professional! De impact die je vanuit die rol kunt maken, is vaak vele malen groter. Hoog tijd dus dat je duurzaamheid vertaalt naar jouw professie.

Volgens Van Dale betekent normaal ‘volgens de regel, volgens de norm’. Maar onder een regel of norm ligt altijd een bepaalde waarde: wat vinden wij, wat vind ik belangrijk? Die waarde vergeten we vaak. Of in elk geval vergeten we om deze af en toe weer eens tegen het licht te houden. Als we verlangen naar een nieuw normaal, verlangen we vaak naar andere waarden. Vooral bij anderen…

September 2015. De vluchtelingencrisis, zoals we die toen kenden en benoemden, was in volle gang. Mijn partner, Richard, en ik hadden net een heerlijke fietsvakantie achter de rug en stapten in Verona op de trein om terug naar huis te gaan. Het bleek een levensveranderende ervaring.

We zijn geneigd om een groot vertrouwen te hebben in onze rationele afwegingen. Zeker in organisaties. En al helemaal als er theorieën aan te pas komen.

In mijn krant las ik dat de Verenigde Naties een nieuw meetinstrument hebben ontwikkeld om onze impact op de ecologie te meten. Naast het Bruto Binnenlands Product is er dus een nieuw cijfer bedacht om te meten wat werkelijk van waarde is. “Wat we meten, waarderen we, en wat we waarderen beheren we”, zei iemand van de Wageningen Universiteit hierover. Hij heeft gelijk. Dat is hoe we denken.